Koniec blisko

Fajnie napisales Slawek!

"W czym jest lepszy - naprawdę nie wiem..  :)" Ten dystans jest wazny, bo bez niego nie da sie przezyc wsrod januszowatej rzeczywistosci... Ale swoje tez trzeba robic   Alienacja nie jest rozwiazaniem praktycznym, jest jedynie furtka, przez ktora mozna oposcic otaczajacy nas "realizm". Czasem jest to konieczne, bo ow "realizm" bywa nieznosny, ale o ile mniej takich koniecznosci o tyle wiecej dystansu, ktory zapewnia nazywanie rzeczy po imieniu. To troche jak u Brechta, ktorego cytowal Manzarek i Morrison  (znasz na pewno ten kawalek z drzwiami do swiadomosci)

Ale zeby nie bylo zbyt wyksztalciuchowato to mozna tez zacytowac Walentego Kwiczola, ktory w momencie blogiego odpoczynku uswiadamial Harnasia, ze slawa jest ze zbojowania a nie z tego ze i co ludziska po okowitce po okolicznych karcznach spiewaja...

Dziękuję..  Dobrze jest nie narobić, nie pozostawić po sobie brzydkich śladów,  i własną niedoskonałość widzieć. Z nędzy duchowego ego, z obłedu wszechobecnej polityki i socjotechniki, walk o władzę, w metafizykę uciekać tak często, jak tylko się da - bo coraz częściej się nie da.. W kasacji jest..

" Pilica poniżej tamy to ciągle taka sama biedna rzeka jak kiedyś , dawno temu. Tyle, że dużo bardziej odeptana, wyeksplorowana, i wyeksploatowana. Na prawej części szyny powstaje nisko piętrząca - właściwie to nic nie piętrząca - hydroelektrownia przepływowa. Ekojanusze to widzą ?! Nieco poniżej kajakowa przystań i trybalistyczne daszki dla niedzielnie uprawiających zdrowy tryb życia. Reszta dziedzictwa była dla nas..bo nie było nikogo - prócz sześciu morsów i jednej morsicy selfikujących w rzece, jednolicie umundurowanych.. Puste łęgi, zaśmiecone laski, umarłe od chłodu, niejadalne grzyby, ścieżki i dróżki rozjechane przez quady, cross motorki i pseudo terenówki. I tam urządziliśmy nasz skromny ołtarzyk z malutkim ogniem. W czym jest lepszy - naprawdę nie wiem.."

To jakby przyszłość, nie koniec.... Sprawdzam co tydzień, czy to wszystko jeszcze do mnie nie przyszło. Na szczęście nie, ale pewnie kiedyś przylezie. Póki co można się napić wody z leśnego strumienia i trochę zabrać do domu. Z umarłych grzybów resztki pięknej soplówki jodłowej się ostały

Kolejny koniec roku.. Zalew obrósł daczami, rzeka powoli też - tyle, że bez płotów. Dziko i bezludnie jest jeszcze między Przedborzem a Sulejowem, a i o ale wodę do picia, z wysięków albo źródełek też nie jest trudno. Obiecuję sobie co majówka spływ.. i nawalam..      

Byłem i ja tydzień temu nad Dziką Orlicą. Obraz iście skandynawski, zapach świerków, ślady wilków i jeleni.

Cisza w lesie na rykowisku, cisza nad samą rzeczką, po pstrągowym tarle.

Jeden kolor krajobrazu - szary !

Niby koniec, ale koniec czegoś jest początkiem kolejnego...

Zawsze w tym okresie ogarniała mnie nostalgia, związana bardziej z końcem przeżywania, właśnie tych wypraw, nieprzespanych nocy, porażek i wygranych - nad wodą.

Sławku, rozpaliłem również i ja nieduże ognisko dosłownie nad samą rzeczką.

Była kiełbasa i boczek, nie z Biedronki.

Do zobaczenia, w następnym sezonie ;-)

Wszystkim nam potrzebna jest chwila zatrzymania. To, co ma zostać pod powiekami, zostanie.. nawet bez fotograficznej dokumentacji. Dym i błoto z ciuchów spierzemy, kapelusze odpucujemy, zimowy czas hyżo przeleci, i znów szczęśliwi staniemy nad wodą..  

A zauważyliście jak mało ludzi kłania się rzece? 

..."A zauważyliście jak mało ludzi kłania się rzece?"

Poczatkowo myslalem, ze to jakies moje wariactwo. Moj kolega zawsze sie smial wrecz drwil, ze jestem jakims walnietym indianinem po reinkarnacji itd...

Zaczelo sie to dawno temu, odkad zostalem po raz pierwszy ojcem, zawsze zabieralem swoich chlopcow w Wigilie nad rzeke i tak jest do dzis, nie po to by lowic, ale po to by sie jej wlasnie poklonic, czasem zebrac pare napotkanych smieci...

Nie obraze sie jak ktos pomysli czy napisze, ze to zdziecinnialy i sentymentalny rytual,- moze,- ale jest moj i wychodzi z miejsca, ktoremu ufam...

Te odwiedziny sa zawsze inne, podlegaja zmianom. Niezmienna jest chec, potrzeba, wdziecznosc Matce Ziemi, ktora nosi wszystkie nam znane i nieznane kreatury i daje im to co potrzebne do zycia.

Wszystkim nam potrzebna jest chwila zatrzymania. To, co ma zostać pod powiekami, zostanie.. nawet bez fotograficznej dokumentacji. Dym i błoto z ciuchów spierzemy, kapelusze odpucujemy, zimowy czas hyżo przeleci, i znów szczęśliwi staniemy nad wodą..

 

A zauważyliście jak mało ludzi kłania się rzece? 

Mój pierwszy ukłon we wrześniu nad moją rodzimą , muchową Bystrzycą Dusznicką właśnie był w pierwszym oficjalnym mojego życia sezonie wędkarskim.

Kłaniam się co roku, różnym rzekom, za to co mi dają - za te wszystkie chwile, za zapach, za szum, za ichtiofaunę itd...

Ja też zastanawiałem się nad swoją normalnością, bo już mi ktoś powiedział... "Po chooj jechać nad wodę bez wędki " .

Ale są pewne rzeczy, których Janusz nigdy nie zrozumie i nigdy do nich nie dojrzeje.

Mnie również kiedyś śmieszyło, bo byłem za prosty i głupi.. Za komuny, jeździłem czasem na kołowe wycieczki. Autobusem Skoda rozwijającym w porywach do 45 km/h. Większość piła całą długą drogę, ale pośród tych nieprzytomnych moczymordów, zawsze było kilku ludzi, którzy tak jakby osobno podróżowali do rzeki. Przygotowywali się.. I potrafili przed łowieniem zdjąć kapelusz. Też tak mam..

I potrafili przed łowieniem zdjąć kapelusz.

A i u mnie, znak krzyża obowiązkowy  ;-)
 

To jest nas niemało, jak widzę. Każdego roku, pierwszy raz nad Bobrem poprzedzony jest myciem rąk w Jego zimnej najczęściej wodzie. Bo w gościnę nie przychodzi się z brudnymi łapskami.

No jest tak trochę, że jak człowiek zanurzy dłonie w wodzie swojej ulubionej rzeki, wydaje się jak by podał rękę jakiejś niewidzialnej istocie. Często mam tak, że kiedy  sytuacja zmusi do zejścia do parteru, na kolana w czasie łowienia. To nachodzi mnie myśl nieco żartem, ale też całkiem poważnie, że to jest jedyna adekwatna pozycja dla tego co człowiek ma przed sobą.

Dużo nie trzeba - falujące wodorosty, ciemne konary powalonych drzew i żółty piasek w prześwietlonej słońcem wodzie.

.

A samo siedzenie nad płynącą rzeką Trochę jak podróż, trochę jak nie całkiem jasna obietnica, i w jednym miejscu łączy się czas z przestrzenią, piękna baśń ze zmysłami. Nie potrzeba łowić. Prawie to samo, jak siedzieć i dumać na stacji kolejowej.. i nie musieć nigdzie  jechać..

 Prawie to samo, jak siedzieć i dumać na stacji kolejowej.. i nie musieć nigdzie  jechać..

Pięknie to ująłeś. 

Eee tam.. Wszyscy to czujemy, ale mało kto mówi wprost.. jak jest..

... falujące wodorosty, ciemne konary powalonych drzew i żółty piasek w prześwietlonej słońcem wodzie.

Wypisz, wymaluj moja Rzeka, widzę to kiedy zamykam oczy, czasami, na krawędziach snu ... Ech, życie ... jest piękne. 

I oto dochodzimy do finału.. A gdyby tak kazać się pochować w rzece,  w leżeniu na wznak, z lekka kamieniami przyciśnięty?

Zrób tak Sławuś, zrób.

Będzie to adekwatne zakończenie tego... nudyzmu emocjonalnego

Zrób.