3
Henning Mankell
Napisane przez
Paweł Bugajski
,
12 grudzień 2015
·
3447 Wyświetleń
Od lat jestem zafascynowany skandynawską literaturą kryminalną.
Świetne, pochodzące z lat 70-tych, oszczędne w formie dzieła duetu Sjowall i Wahloo (np.Zamknięty pokój) czy dużo późniejsze, bardziej rozbudowane powieści Asy Larsson (np.W ofierze Molochowi) dostarczyły mi wielu przyjemnych chwil.
Jednak to Kurt Wallander z Ystad, bohater stworzony przez Henninga Mankella stał się ulubionym bohaterem kryminalnych powieści, powieści o walce dobra ze złem.
Co zadecydowało?
Rzeczowość stylu, fantastyczna znajomość ludzkiej natury, narracyjny umiar i zawsze doskonały pomysł.
Nie będę przytaczał tytułów przetłumaczonych na język polski powieści Mankella ( "Fałszywy trop" w doskonałym tłumaczeniu Haliny Thylwe - nie mogłem się powstrzymać) bo z łatwością je odnajdziecie, wspomnę tylko iż literatura kryminalna stanowiła raptem czwartą część dokonań autora, lecz to właśnie ona uczyniła Szweda światową gwiazdą.
Postać Kurta Wallandera, obdarzonego wieloma cechami swego twórcy, oficera policji znalazła uznanie wśród czytelników i widzów, bowiem powieści stały się podstawą udanych ekranizacji z udziałem m.in. Kenneth'a Branagh'a i Kristera Henrikssona.
Przyznam jednak, że powieści są w mej ocenie dzięki cennemu minimalizmowi, skandynawskiej skromności formy dużo lepsze od wszystkich ekranizacji."Nordic noir" jak trafnie ochrzcili to krytycy.
Opisy pogody, przyrody, krajobrazu i w końcu czegoś co można nazwać szeroko pojętym klimatem powodują, że wracam do tej literatury, dowiadując się wiele o społeczeństwie, historii, mentalności i głęboko ukrytych kompleksach naszych północnych sąsiadów.
Zapytacie może dlaczego piszę o tym tu i teraz.
Otóż parę miesięcy temu Henning Mankell zmarł w sile wieku (67 lat) z powodu nowotworu płuc walcząc w pełni świadomie z chorobą, walcząc i żegnając się swą być może najciekawszą książką pt "Grząskie piaski".
Lektura wielowątkowego eseju stała się inspiracją dla tego wpisu, stała się też okazją zapoznania się z poglądami autora na kwestie ekologii, sztuki, życia i śmierci w końcu, lecz bez epatowania tym co nieuniknione.
Nadal pozostaję pod wpływem tej wyjątkowej lektury, polecam.
Świetne, pochodzące z lat 70-tych, oszczędne w formie dzieła duetu Sjowall i Wahloo (np.Zamknięty pokój) czy dużo późniejsze, bardziej rozbudowane powieści Asy Larsson (np.W ofierze Molochowi) dostarczyły mi wielu przyjemnych chwil.
Jednak to Kurt Wallander z Ystad, bohater stworzony przez Henninga Mankella stał się ulubionym bohaterem kryminalnych powieści, powieści o walce dobra ze złem.
Co zadecydowało?
Rzeczowość stylu, fantastyczna znajomość ludzkiej natury, narracyjny umiar i zawsze doskonały pomysł.
Nie będę przytaczał tytułów przetłumaczonych na język polski powieści Mankella ( "Fałszywy trop" w doskonałym tłumaczeniu Haliny Thylwe - nie mogłem się powstrzymać) bo z łatwością je odnajdziecie, wspomnę tylko iż literatura kryminalna stanowiła raptem czwartą część dokonań autora, lecz to właśnie ona uczyniła Szweda światową gwiazdą.
Postać Kurta Wallandera, obdarzonego wieloma cechami swego twórcy, oficera policji znalazła uznanie wśród czytelników i widzów, bowiem powieści stały się podstawą udanych ekranizacji z udziałem m.in. Kenneth'a Branagh'a i Kristera Henrikssona.
Przyznam jednak, że powieści są w mej ocenie dzięki cennemu minimalizmowi, skandynawskiej skromności formy dużo lepsze od wszystkich ekranizacji."Nordic noir" jak trafnie ochrzcili to krytycy.
Opisy pogody, przyrody, krajobrazu i w końcu czegoś co można nazwać szeroko pojętym klimatem powodują, że wracam do tej literatury, dowiadując się wiele o społeczeństwie, historii, mentalności i głęboko ukrytych kompleksach naszych północnych sąsiadów.
Zapytacie może dlaczego piszę o tym tu i teraz.
Otóż parę miesięcy temu Henning Mankell zmarł w sile wieku (67 lat) z powodu nowotworu płuc walcząc w pełni świadomie z chorobą, walcząc i żegnając się swą być może najciekawszą książką pt "Grząskie piaski".
Lektura wielowątkowego eseju stała się inspiracją dla tego wpisu, stała się też okazją zapoznania się z poglądami autora na kwestie ekologii, sztuki, życia i śmierci w końcu, lecz bez epatowania tym co nieuniknione.
Nadal pozostaję pod wpływem tej wyjątkowej lektury, polecam.
- remek, Friko, tpe i 7 innych osób lubią to
.
Dzięki Pawle za rekomendację