Początek

Przepraszam za długą przerwę ale szczerze mówiąc nie miałem ani głowy, ani chęci na pisanie. Ten odcinek pamiętnika też jest nieco inny, oderwany od całości. Ale nie jest to przypadek.
Jak zaczęła się moja przygoda z wędkarstwem? Wydaje mi się, że pamiętam choć tak na prawdę może to być projekcja po licznych opowieściach rodziców. Mój tata artysta malarz (nie lubił określenia artysta plastyk) zakochany był w Kazimierzu Dolnym oczywiście nad Wisłą. Spędzał tam każdą wolną chwilę. Kapitalna ekipa dawnych malarzy Kazimierza, Jaś Łazorek, Jurek Gnatowski i wielu innych. Był 72 rok, wakacje, które spędzałem z rodzicami mając lat nieco ponad 3... Ojciec ze sztalugą uganiał się w plenerze, a ja uwielbiałem łazić z mamą nad brzegiem Wisły i oglądać łowiących ryby wędkarzy. Też tak chciałem. W końcu z tatą wyruszyliśmy do wąwozu aby wybrać odpowiedni kij leszczynowy. W małym sklepiku przed Farą kupiona została jakaś żyłka, spławik z korka wielkości paznokcia i haczyki. I z własną wędką stanąłem nad brzegiem Wisły. Bułka na haczyk i łowię pod opieką rodziców. I w końcu jest, ogromna uklejka trzepocze na haczyku. Wpuszczam ją do wiaderka i wracamy na kwaterę. Tata chciał, żebym puścił rybkę, a ja za żadne skarby świata nie chciałem się rozstać ze zdobyczą. Rybka w wiaderku dokarmiana, chlebem podobno zanotowała ogromne przyrosty. Problem zaczął się w chwili, kiedy zaczęło robić się szaro. A może za rybką jej dzieci płaczą? Doszedłem do tego, że należy ją jednak wypuścić. Z tatą znów nad Wisłę i tam rybka trafiła do wody machając na pożegnanie ogonkiem...
..
Dwa trzy lata później dostałem prawdziwą wędkę z kołowrotkiem. Bambus, kołowrotek z ruchomą szpulą na niej nawinięta żyłka tęczówka. Spławik z kolca jeżozwierza i pudełeczko pełne różnych haczyków. Do tego cieńsza żyłka na "strągiewkę". (tata nie mówił przypon tylko strągiewka) I w Miłomłynie na Mazurach miesiąc czasu łowię ryby. Mam siatkę ale po każdym połowie ryby trafiają do wody. Chcę je zabrać, pochwalić się ale tata tłumaczył, że nie zjemy ich i zmarnują się tylko. I tak trafiały do wody. Potem kolejne wakacje w Drohiczynie nad Bugiem i znów każda złowiona rybka wracała do rzeki. Potem działka na Łasze (za mostem w Wierzbicy) nad Narwią na samym wejściu do Zalewu. Okoliczne starorzecza pełne karasi. Wędkowanie o wschodzie słońca. Tata nigdy nie brał wędki. Czasem blok i akwarele. I znów ryby trafiały do wody. Po latach stało się dla mnie wręcz oczywiste, że ryby powinny właściwie wrócić do wody. Chyba, że bardzo chcę je zjeść. Za rybami nie przepadam, więc... puszczałem.

Kiedy wędkarstwo stało się dla mnie czymś więcej niż wakacyjną rozrywką, kiedy zaczęło pochłaniać zbyt wiele czasu kosztem na przykład nauki nigdy nie usłyszałem stop. Co najwyżej odrobinkę odpuść... Są rzeczy ważne i ważniejsze. Cenił moją pasję, akceptował i wspierał. Sprzęt, wyjazdy, nigdy na to nie brakowało pieniędzy. Ojciec niesamowicie cenił wędkarstwo i łowiectwo. Paradoksalnie za obcowanie z przyrodą, z pięknem ryb czy zwierząt nie akceptując jednocześnie zabijania jakichkolwiek zwierząt. Miał wielu kolegów myśliwych którzy zabierali go na polowania wiedząc, że nie mają prawa przy nim strzelić do żadnego zwierzaczka.

Kiedy zacząłem łowić na muchę wziął kiedyś wędkę do ręki. Próbował rzucić, popatrzył jak ja to robię na Gwdzie. Zobaczył hol ryby i jak wracaliśmy skomentował to jednym zdaniem: pięknie to wygląda. Dostrzegał też artyzm w robieniu sztucznych much. Przełknął nawet pociętych kilka pędzli z bobrowej czy wiewiórczej sierści, które w początkach przygody z robieniem much nieco mu przystrzygałem.
Ostatnio rzadko razem chodziliśmy nad wodę. Czesem jak wpadaem do Warszawy brałem wędkę i szliśmy gdzieś koło mostu siekierkowskiego bardziej pogadać niż łowić. Z czasem człowiek zdaje sobie sprawę jak wiele zawdzięcza najbliższym. Jak pewne nic nie znaczące kiedyś zasady kształtowały powoli dorosłego człowieka.
Niestety 29 lipca na zawsze pożegnałem Tatę. I nie jest to fajne...