Kanada pachnąca żywicą 2005 - część I - ryby

 

Kończyło się lato i nadszedł czas powrotu. Powrotu nad kanadyjskie jeziora, lasy, niebieskie niebo. Od  7 lat powracam tam z nadzieją na spotkanie z metrowym szczupakiem. Każda wyprawa odbyta do tej pory dawała nam ciekawe ryby, przygody, doznania, ale nigdy do zwycięstwa nad metrowcem nie doszło, choć być może był na kijaszku. Tegoroczna wyprawa przesuwała się w terminie z różnych przyczyn. Planowałem ją tak żeby nie spotkać się w lodgy Eagle Nest ze zbyt dużą grupą ludzi. Znałem realia a więc kilka sprawnych silników i skromne warunki.

Wiedziałem, że większa grupa niż 12 osób może doprowadzić do tłoku w jadłodajni, toalecie, i walki na szable o motory do łodzi. Wiedząc więc o tym wszystkim planowałem odbyć w tym roku wyprawę w inne miejsce. Tym miejscem miał być Crawfords Resort położony nad Crow Lake. Wybór był podyktowany dobrym standardem lodgy oraz tym, że łowi się tam muskie do 50 cali. Niestety nie przekonałem mojego syna Piotra i stanęło na tym, że jeszcze raz pojechaliśmy do Eagle Nest.W końcu zaczęło się robić późno kalendarzowo i trzeba było podjąć decyzję. Data wyjazdu została ustalona na piątek 16 września. W tym dniu wieczorem o 19.00 wyjechaliśmy z Chicago kierując się naszym Chewy na północ, w stronę Kanady . Po przejechaniu całego stanu Wisconsin i północnej Minnesoty rano o 5.00  przeszliśmy bezproblemowo odprawę na granicy. Bezproblemowo, bo nie mamy broni, alkoholu i papierosów. Celnicy sprawdzają właśnie te rzeczy.

Kanada nie wita tu zapachem żywicy a wprost przeciwnie. Wszędzie śmierdzi z celulozowni, która tu pracuje na pełnych obrotach nad Rainy River. Półtorej godziny później jesteśmy już w Nestor Falls. Zrobiliśmy 664 mile. W Nestor Falls  meldujemy się na lotnisku oraz robimy ostatnie zakupy w sklepie, tu kupujemy świeże jedzenie, butelkę dla rozśmieszenia towarzystwa  oraz wyrabiamy licencje. Licencje sportowa, taką bierzemy, licząc się z przyrządzaniem ryby na grillu. Nie mamy zamiaru brać ryb do domu. Potem jednak okaże się, że dwa walleye jednak weźmiemy. Licencja ta pozwala na zabranie do domu po jednej sztuce jednego gatunku na jedną osobę.

Na lotnisku pstrykamy kilka fotek, samoloty różnego kalibru cieszą oczy. W tym czasie dociera na lotnisko druga grupa z Chicago. Stanowi ją trzech myśliwych i jeden wędkarz. Mimo, że już prawie byliśmy załadowani musimy odczekać aż zrobią zakupy, licencje i dopiero polecimy z nimi. Trwa to około półtorej godziny. W końcu odlatujemy większym samolotem. Yoko mnie zapytał - jak odbieram taki lot? Siedem lat temu był to lot pełen emocji, teraz czuje się jak w ciasnym autobusie i chce jak najszybciej dolecieć. Nie odczuwam jakiegoś specjalnego strachu, ale zawsze myślę, co bym zrobił gdyby samolot wpadł do jeziora, bo gdyby spadł na skały to cholerka jasna. Jedyna ekscytująca rzeczą w samolocie są widoki. Jeziora, lasy, skały ...i tak przez 25 minut. Pilot powiedział, że jest to 60 mil . Na mapie to śmieszna kreseczka. Piękna ta Kanada, oj piękna i niesamowicie wielka. Najważniejsze jest jednak, że mądrze zarządzana.  Już lądujemy. Pilot żeby zrobić dreszcz na plecach pasażerów schodzi lotem bardzo nisko w cieśninę. Lecimy długo na wysokości drzew.

W tym dniu złowiłem jeszcze walleyka na Tail Dancera Rapali co mnie bardzo cieszy. W poprzednich latach z walleyami było tutaj zawsze skromnie. Piotr łowi sześć szczupaków, tu wyróżnił się gnom 3 kolor miedzi i slider 12RR. Jak na kilka godzinek zapowiada się nieźle. Wszystkie ryby wypuszczamy. Wracamy do lody. Mycie, kolacyjka, siusiu, paciorek i spać.

Reszta załogi wita się i celebruje pijąc płyny rozśmieszające i dopiero później idzie spać. Nasza kabina, od kilku lat ta sama, dwa łóżka, lodóweczka, dwa stoły i piecyk do palenia w zimne lub mokre dni. Standard jest z epoki wczesnego Cartera, ale mi to wystarcza. W tej lodgy jedynie nowa stołówko-kuchnia jest na odpowiednim poziomie, bo była zbudowana 2 lat temu. Ranek w niedziele przesypiamy, jak zwykle, myju -myju, lekkie śniadanko, tankowanie do full [zbiornika oczywiście], cooler z jedzeniem do lodzi i wyruszamy. Jeszcze w domu postanowiliśmy, że będziemy robić grille na powietrzu. W ten sposób nie będziemy musieli wracać do lodgy w połowie dnia. Grill z ogniska to piękna rzecz, potrzebna i urokliwa. Przez 10 dni zaliczyliśmy 7 grilli i tylko resztę 2 dni stołowaliśmy się w obozie. Nie będę opisywał każdej godziny po kolei, bo zabrzmi to zbyt monotonnie, wybiorę za to kilka tematów żeby opisać ważniejsze rzeczy. 

Pisałem już, że miejsce, w którym przebywamy to zlepek kilku jezior połączonych rzeczkami, strumieniami  lub oddzielonych, ale dostępnych po pokonaniu leśnych ścieżek. W tym roku byliśmy na Populus Lake , Betula Lake , Lower Fisher , Fisher Lake oraz jeziorze którego nazwy nie znam.

 

 

 

 

Muskie
Te drapieżniki przebywają tu generalnie w dwóch zbiornikach: Lower Fisher i Fisher Lake , lecz już zdarzało się, że były łowione na północnym Populus Lake . Przedostają się strumieniami, które w okresach deszczy są głębsze. Są to jednak pojedyncze sztuki. Zdarzają się również krzyżówki szczupaka z muskie. Tak powstaje tiger muskie .
Aby więc połowić muskie trzeba przepłynąć cały Populus , potem 20min przez las , potem przepłynąć Lower Fischer , 5 min przez las i dopiero stoimy nad Fisher Lake . Problem związany z eskapadą polega na transporcie silników przez las. Tu jest to tak rozwiązane, że nad Lower Fisher jest skrzynia a w niej powinny być dwa silniki, wtedy donosi się jedynie swoje manele i paliwo. Warunkiem jest również żeby te silniki były sprawne a to zależy od ludzi, którzy je używają, a z tym bywa rożnie. Wracam teraz do muskie.
Cały poniedziałek i wtorek poświęciliśmy na wędkowanie na Fisher Lake aby mieć szanse na spotkanie z nimi. I udało się. W poniedziałek złowiliśmy ja 5 sztuk i Piotr 5 sztuk, 8 było w okolicy 80cm i dwa mniejsze. We wtorek już tylko po jednym na głowę. Cały czas liczyliśmy na cos większego i taki pływał nam tak z pół godziny wokół lodzi. To już jest tradycja i tak zwanym bliskim spotkaniem 3 stopnia. Muskie podpływa za jakąś tam przynętą i potem kręci się i wącha wszystko, co mu się rzuca, ale nie bierze!!! Mógł ten nasz mieć około metra, ale też nie wziął .... W sumie i tak byliśmy zadowoleni, tyle muskie jeszcze nam się nie zdarzyło.
Mamy kilka zdjęć tych muskie, nie robiliśmy ich za dużo, bo liczyliśmy na cos większego. Ważnym też powodem była obawa o ich życie, one się strasznie szarpały przy podbieraniu i pozowaniu, mimo, że to tylko osiemdziesiątaki. Nie wyobrażam sobie jak takie pięćdziesiątaki walczą i jak je obłaskawić a w rezultacie jak „pyknąć” dobre zdjęcie. Muskie można wziąć tylko jednego i musi mięć wymiar powyżej 91cm. Oczywiście wszystkie wypuściliśmy, z miłością i szacuneczkiem i z pocałowaniem płetewki. Podobnie jak w połowach szczupaków tak i tu przy muskie nie spotkałem się z okazem powyżej 1 metra. Dlaczego? Nie znam odpowiedzi na to pytanie.

 

Tiger muskie 

Ta piękna krzyżówka miała okazje powalczyć ze mną. Działo się to już na południowym Populusie. Było to jedno z nielicznych brań na środku jeziora podczas trollingu. Tiger skusił się na Lake 8 Dorado o kolorze okonka, całe szczęście „pyknęliśmy” dwa zdjęcia i teraz można podziwiać jego piękny deseń. Mój tiger ma nieregularne pasy, ale jest też odmiana w plamy, równie piękna. O tym, że są już łowione słyszałem od Wallego, ale dopiero jak sam złowiłem to uwierzyłem. Tak, więc w Populus Lake są już i muskie i tiger muskie i szczupaki. Jak to wróży dla tego jeziora? Myślę, że ucierpią na tym głównie szczupaki.  

Walleye 

Podczas poprzednich wypraw zdarzało się, że na grupę 8 wędkarzy złowiono 2 lub 3. Wynikało to z tego, że szczupaki wyprzedzały wszystkie ryby w atakach, bo przeważały w jeziorze. Wynikało to również z tego, że walleye trzeba po prostu umieć łowić.  W tym roku złowiliśmy ich 12 sztuk i dla nas było to bardzo przyjemne. Oprócz nas wszyscy złowili po kilka sandaczy(ków). Większość naszych ryb wzięła na małe woblery  Hornety 6 Salmo , Tail Dancer Rapali ale 3 największe zostały złowione na troling i na duże woblery . Piotr największego swojego walleya wyciągnął na Pike 16 DAM /Jaxon, a dwa moje największe skusił duży 18cm Whitefish Salmo o kolorze blue-silver. Ten mój największy to największy, jaki widziałem tu złowiony, miał 70cm i był pięknie wypasiony. Przy jego braniu nie mogłem wyjąć wędki z uchwytu. Byłem święcie przekonany, że mam metrowego szczupaka. Takie sandacze w Polsce to średni kaliber, ale tu w Kanadzie to już piękny okaz. Już w lodgy nastąpiła riposta. Okazało się, że w zeszłym roku Tadeusz, brat Wallego, złowił takiego 76 cm o wadze 8 kg. Ja mojego nie ważyłem. Potrzeba by dokładnej wagi a nie takiej na sprężynę, krótko mówiąc nie przykładałem się do ważenia. Walley ten został przez nas zabrany do domu na wigilię (sorry Rognis musisz mi wybaczyć). Można zabrać ze sobą 4 walleye w tym tylko jeden powyżej 46 cm. My wzięliśmy dwa, jednego ja i jednego Piotr, na tyle pozwalała nam Licencja C - sportowa. Wydaje się, że ryby tego gatunku zaczynają pojawiać się w większej ilości, być może też zaczynają wypierać szczupaki, podobnie jak to robią w polskich wodach. Walley w środowisku amerykańskim jest traktowany jako smaczna ryba i często łowiony do usmażenia na grillu podczas shorelunch. Wiele jezior jest wprost reklamowanych ze są w nich big walleye pokazując przy tym 45-taki. Inny kraj - inne pojecie wartości.

 

Lake trout

 

 

 

 

W następnej części relacji "Kanada pachnąca żywicą 2005" wszystko o sprzęcie.